هرچه به ظهور و رجعت و قیامت نزدیک می شویم،  روزها بلندتر می شود نه به این معنا که بیست و چهار ساعت چهل و هشت ساعت شود بلکه کیفیت زمان طولانی و زمان روحی بلندتر می شود. یک زمان، زمان فیزیکی است که با ساعت اندازه گیری می کنیم؛ یک زمان، زمان روحی و روانی است که غیر این زمان است. مؤمن آهسته راه می رود و عجله ندارد. مؤمن نزدیک ظهور از حرکت می اُفتد.   

کسی که اهل ظاهر باشد و به تعلقات عالم ظاهر دلبسته باشد، اگر در کشمکش دنیا طلبی ها شکست بخورد؛ معلوم است که شکست خورده، اما طرف پیروز هم مغلوب است زیرا کسی که با خدعه، نیرنگ، زور، تزویر و ظلم، پیروزی به دست آورد و چیره شود، در درون از شیطان جهل و نفس شکست خورده، این فرد صورت ظاهر غالب است اما فی الواقع مغلوب است و در باطن خویش شکست خورده، هر چند که صورت ظاهرش پیروز به نظر می رسد. 

همه ی کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است. همه ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می شود. تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم هنگام دفن تلقین می خوانند و وقتی تلقین خواندند نکیر و منکر می گویند: کار او درست شد؛ پس چرا تا آدم زنده است به خود تلقین نخواند.  

یکی از پرسش های مهمّی که در پی بحث خیر بودن هر آنچه خداوند برای فرد پیش آورده است، مطرح می شود، در زمینه ی دعاست و سؤال این است که اگر آنچه اکنون در زندگی ما وجود دارد و آنچه در آینده پیش خواهد آمد، بهترین است، معنی دعا کردن چیست؟ دعا یعنی خدایا آنچه را هست از بین ببر و آنچه را نیست بیاور. اگر آنچه هست بهترین است و آنچه نیست به این دلیل وجود ندارد که بهترین نبوده چرا از خدا بخواهیم بهترین را ببرد و چیز بدی جایش بگذارد؟ بر این اساس دعا کردن بی معنی و بی ربط می شود...                  

تاجری همراه با غلامش برای سفر تجاری به کشتی سوار شدند. وقتی کشتی به وسط دریا رسید و در اثر موج دریا به تکان خوردن افتاد؛ غلامِ دریاندیده شیون و بی‌قراری کرد و هر چه به او گفتند کشتی امن است و جای ترس و نگرانی نیست، اثر نکرد. حکیمی که در کشتی بود به بازرگان گفت: اجازه بده تا او را آرام کنم. تاجر هم موافقت کرد. حکیم دستور داد دست و پای غلام را بگیرند و او را به دریا بیندازند.   

یکی دیگر از آداب نماز در حوزه ی قرائت قرآن، و قبل از اینکه فرد شروع به خواندن آیات قرآن نماید، تسمیه است. ادبِ بعد از استعاذه، گفتن " بسم الله الرحمن الرحیم" است که اصطلاحاً به آن تسمیه گفته می شود؛ یعنی نام بردن. " بسم الله الرحمن الرحیم" کلید ورود به دنیا و جهان قرآن کریم است که بدون این کلید در به روی شخص بسته است.   

محو آثار معاصی از دو راه قابل بررسی است؛ یکی راه غیراختیاری و دیگری اختیاری. عوامل غیراختیاری مؤثّر در محو آثار معاصی، عواملی است که شخصی که مرتکب معصیت شده است، درصدد رفع آثار معصیتش برنیامده است؛ یعنی در مقام توبه و ندامت نیست و بدون اینکه کوچکترین قدمی بردارد، خود خدا دست به کار می شود. 

از نظر تاریخ تفکّر، می توان اندیشه ی غربی را درباره ی تعاملات بین علم و دین به سه دوره تقسیم کرد. دوره ی اوّل، دوره ی آغاز عصر مدرنیزم است که در آن، بحث تعارض علم و دین پذیرفته شده است. در دوره ی دوم نه تنها تعارض بین علم و دین را قبول نداشتند، بلکه معتقد بودند محال است روزی تعارض بین علم و دین ظهور کند! در دوره ی سوم و در رویکرد مطرح شده در مناسبات علم و دین گفته شد: علم و دین می توانند راجع به موضوع واحدی صحبت کنند؛ امّا درباره ی این موضوع واحد، از دو منظر و زوایه ی مختلف به آن بنگرند...  

وحی از نظر لغوی به معنای القای محرمانه و سریع چیزی به یک شخص است. مفهوم وحی می تواند مصادیق مختلفی داشته باشد و لذا در کاربرد قرآنی آن هم مصادیق متعدّدی وجود دارد. به طور مثال مادر حضرت موسی علیه السلام پیغمبر نبود ولی وقتی حضرت موسی علیه السلام به دنیا آمد و فرعون به دنبال این بود که نوزادان پسر را بکشد، قرآن می فرماید: " ما به مادر موسی وحی کردیم که به بچّه ات شیر بده، هروقت از جان او ترسیدی، او را به رود نیل بینداز. کسی که دشمن ما و دشمن شماست، او را می گیرد و بالاخره او را به تو به سلامت باز می گردانیم."   

پیامبران به حکم عقل باید افرادی معصوم از خطا در تشخیص و خلاف در عمل باشند و حتی از روی سهو و نسیان هم سخن نادرست و کار ناشایسته‌ای از ایشان سر نزند؛ زیرا احتمال هر نوع لغزش و خطا اطمینان و وثوق مردم به سخن آنها را خدشه‌دار می‌کند و در نتیجه هدف نبوت که تبعیت انسانها از پیام الهی است، نقض می‌شود.
دو گروه از موجودات، خلاف مشیت الهی عمل نمی‌کنند؛ دسته‌ی اول ملائکه، که با وجود قدرت، انگیزه‌ی گناه که شهوت و غضب است را ندارند؛ دسته‌ی دوم، حیوانات، که فاقد اراده آزادند و نمیتوانند مغایر مشیت الهی عمل کنند. امّا هیچ یک از این دو مدل برای اثبات امکانپذیری عصمت انبیاء که به عنوان یک انسان دارای شهوت وغضب و اراده و اختیارند، کارائی ندارد.