در روایات تأکیدهای فوق العاده ای درباره ی سجده ی شکر به عنوان یکی از تعقیبات نماز وجود دارد. عبارت بسیار قابل توجهی در توقیعی که از امام عصر ارواحنا فداه برای عبدالله بن حِمیَری وارد شده است؛ به چشم می خورد. حضرت فرمودند: "سَجدة الشکر مِن اَلزمِ السّنن وَ اَوجَبَها"  سجده ی شکر از ضروری ترین اعمال مستحب و از واجب ترین و مورد تأکیدترین سنّت های پسندیده ی الهی است. سجده ی شکر هم به اعتبار سجده بودن و هم به اعتبار شکر اهمّیت فوق العاده ای دارد.    

شکر به معنای قدرشناسی و تشکر از نعمت دهنده است. از آنجا که عطا کردن کار خدا و تحویل گرفتن کار عبد است، شکر حقیقی هم وظیقه‌ی عبد و تنها از آنِ خداست. انسان بنده‌ی احسان است، وقتی انسان، احسان پروردگارش را دید، عبد می‌شود و وقتی عبد شد، شاکر می‌گردد. انسان در همه حال باید شکرگزار خدای خویش باشد، سپاس از منعم، وظیفه‌ی عبد است و حافظ نعمت‌های او...    لینک مرتبط

از آیت الله سید علی قاضی (ره) دستور العملی برای شب ۲۳ ماه رمضان المبارک وارد شده است: شب ۲۳ ماه مبارک رمضان، زمانی که  شب از نیمه گذشت، در حالیکه شخص نه گرسنه، نه از زیاد خوردن سنگین باشد، با وضو و رو به قبله، سر به سجده گذاشته و  این ذکر را  ۲۲۵ بار تکرار نماید: " یا طُهرُ یا طاهرُ یا طَهورُ یا طَیهورُ یا طَیهار " وقتی این ذکر گفته می شود، ملائکه نازل می شوند و در همان حالی که ذاکر سر به سجده دارد، با آب رحمت الهی جان و وجودش را از غبار معاصی و کدورت توجّه به عالم کثرت می شویند و ان شاء الله به طهارت باطنی و درونی راه پیدا می کند.  

در ادبیات عرفانی، واژه ی عشق اغلب به معنای محبّت شدید به کار برده می شود. در قرآن کریم واژه ی عشق به کار نرفته است و در احادیث و روایات نیز موارد بسیار کمی از واژه ی عشق و مشتقّات آن مشاهده می شود. در کلام خداوند و سخنان معصومین علیهم السلام، بیشتر از واژه ی حب و مشتقّات آن استفاده شده است. اهل معرفت و کسانی که به ظرائف و لطایف آیات الهی واقفند؛  تفاوتِ بین دو واژه ی حب و عشق را اینگونه بیان کردند: اگر ظرف وجودی شخص گنجایش محبّتی که در آن پدید آمده را نداشته باشد و درنتیجه علائمی همچون بی قراری و کلافگی در ظاهر او پدیدار گردد؛ از حالت چنین کسی به عشق تعبیر می شود.

محور اصلی در نگرش و روش عرفانی حاج آقای دولابی، محبّت خدا و خوبان خدا بود و چنان اشخاص را شیفته ی جمال الهی و حسن و نیکویی پیامبر اکرم و اهل بیت کرامشان علیهم السّلام می کرد که به سهولت از دام جاذبه های دنیوی و حتّی اخروی می رهیدند و تمامی آرمان، تلاش و همّت ایشان بر تقرّب و وصال خدا و خوبان خدا متمرکز می شد.

همه ی کمالات در سه چیز نهفته است: اوّل تفقّه در دین، یعنی شناخت کامل و عمیق دین، دوم، شکیبایی در سختی ها و حوادثی که برای تکامل بشر پیش می آید و سوم، حساب و کتاب داشتن در امور معیشت و زندگی.

حضرت امام صادق علیه السلام خطاب به عنوان بصری در خصوص سه مورد حلم و بردباری فرمودند: نخست اینکه اگر کسی به تو گفت: اگر کلمه ای به من بگویی، ده جواب از من خواهی شنید؛ تو روحیه ات طوری باشد که به او بگویی: اگر تو ده تا هم بگویی، یک جواب  از من نخواهی شنید. دوم، اگر کسی به تو دشنام یا نسبت بدی داد، بگو: اگر تشخیص شما درست است و آنچه شما می گویید حقیقت دارد و من این گونه ام؛ از خدای متعال می خواهم به خاطر این زشتی ها و بدی ها مرا ببخشد؛ ولی اگر شما در گفتن این سخنان صداقت ندارید و من این گونه نیستم، از خدا می خواهم از شما درگذرد و سوم، اگر کسی تو را تهدید کرد که آبرویت را می برم، تو به او وعده ی خیراندیشی و مراعات حقوقش را بده.

۹۳/۰۵/۰۵

لزوم پوشیدگی و حجاب در همۀ  ابعاد فردی و اجتماعی آن، یکی از احکام ضروری اسلام است که رعایت آن در جامعه نه تنها سبب تحکیم بنیان خانواده می‏شود؛ بلکه افزایش امنیت و آرامش روانی افراد را نیز به دنبال خواهد داشت. در حال حاضر بسیاری از خانواده‏ ها، از وضعیت پوشش فرزندانشان راضی نیستند؛ که این نارضایتی آنها از یک طرف باعث ایجاد تحمیل و اجبار در     پوشش ‏های افراطی نسبت به فرزندان می‏ شود و از طرف دیگر موجب پافشاری و مقاومت‏های خودسرانۀ بچه‏ ها نسبت به این امر  الزام‏ آور اسلامی خواهد شد...

ظاهراً می گوییم آقا می آید، ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت بقیة الله - عج الله تعالی فرجه الشریف- می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببنیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

ماه رجب المرجب ماه عظیم و بزرگی است و خدای متعال در این ماه عبادات ویژه ای به مؤمنان هدیه داده است. در این شهر الله اَلاصَبّ که رگبار تند رحمت الهی است؛ بر سر بندگان می بارد. لحظه لحظه ی این ماه، بسیار بزرگ و مغتنم است. از جمله هدایای ویژه الهی در این ماه دعاهای بسیار زیبا با مضامین عمیق، لطیف و بلند است.