حضرت جواد الائمه علیه السلام بنا بر قول مشهور در دهم ماه رجب سال ۱۹۵ هجری قمری، در مدینه چشم به جهان گشودند. اقوال دیگر درمورد تاریخ ولادت آن حضرت، پانزدهم و هفدهم ماه رمضان و آخر ذی القعده ی سال ۱۹۵ هجری قمری، نقل شده است. پدر بزگوار آن حضرت امام رضا علیه السلام پیشوا و مقتدای هشتم شیعیان جهان است.

  از آیات قرآن کریم و سخنان معصومین (علیهم السلام) اینگونه برمی آید که آنچه مایه ی شرافت و سبب ارزشمندی انسان بر دیگر مخلوقات و مسجود ملائکه قرار گرفتن اوست، روح الهی است که حقیقت انسانی او را تشکیل میدهد. همان حقیقتی که موجب شایستگی و استعداد او برای عهده دار شدن مقام خلافت الهی شده است.  

یکبار که مشهد مشرّف بودیم، برای دیدن آقای میلانی به منزل ایشان رفتیم و آقای میلانی به خاطر مراجعات زیادی که به علّت مرجعیت داشت، مدّتی نتوانست به اتاقی که ما بودیم بیاید. بعد که برای دیدن ما آمد، این حدیث را خواند که: مَن اَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حزیناً فقد اَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخطاً: هرکس از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، بر خدا غضبناک است. 

۹۳/۰۷/۱۲

بشارت ظهور یک منجی که تمام رنج ها و سختی ها  را از بین ببرد و جهان را از عدل و داد سرشار کند، مختصّ اسلام و کتاب آسمانی قرآن نیست. بسیاری از ادیان و مکاتب دیگر نیز از ظهور یک منجی برای برپاداشتن قسط و داد خبر داده اند. 

یکی از نغزترین و زیباترین ادعیه ها، مناجات شعبانیه است که حضرت امیر المؤمنین علیه السلام و دیگر امامان علیهم السلام  در ماه شعبان المعظم آن را می خواندند. موضوعات مطروحه در این مناجات را می توان به هفت محور تقسیم کرد. اول اینکه مناجات کننده از چه موضعی وارد شده است. دوم، نگاه شخص مناجات کننده به حضرت حق است. سوم، تشکر و سپاس از الطاف بیکران باریتعالی و چهارم، احساس و حالت شخص دعاکننده است. پنجم...  

محبّت به خدا کیمیا و اکسیری است که مس وجود سالک را به زر ناب انسان کامل مبدّل می سازد. محبّت به خدا وجود سالک را از هرچه غیرخدا خالی می کند و جز حضرت حق در او چیزی باقی نمی گذارد و وجود او را یکسره خدایی می سازد.

۹۳/۰۶/۲۱

ایام البیض یا روزهای سپید به سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری می گویند. وجه تسمیه آن هم به دلیل آنست که چون در این سه روز ماه کامل است؛ شب ها نورانی و سفید است لذا این سه شب را ایام البیض نامیدند. روزه ی ایام البیض در تمام ماه های قمری اهمیت فوق العاده ای دارد؛ اما این فوق العادگی در ماه رجب المرجب مضاعف است.

سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.

یکی از سؤالاتی که معمولاً در دوران غیبت برای شیعیان مطرح است، این است که آیا دیدار توأم با شناخت امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در دوران غیبت امکان پذیر است و اگر ممکن است، راه نیل به آن چیست؟ . در جواب باید گفت که قطعاً دیدار امام زمان علیه السلام در دوران غیبت امکان پذیر است. ابن سینا می گوید: « بهترین دلیل برای امکان پذیر بودن چیزی، اتّفاق افتادن آن است» . در موارد متعدّدی دیدار شیعیان با حضرت بقیّة الله - ارواحنا فداه- میسّر شده است. در دوره ی زمانی بیش از هزار سال، شخصیت های بسیار عظیم علمی و دینی، آن حضرت را فراوان ملاقات نموده اند و کتاب های بسیاری در این باب تألیف شده است.  

تاریخ اسلام بعد از رحلت پیامبر صلّی الله علیه و آله، شاهد تلخ ترین و سیاه ترین روزهای خود بود. حوادث دردناک جانسوزی چون تشکیل شورای سقیفه، غصب ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السّلام، حمله به خانه ی وحی، جسارت به حضرت صدّیقه ی کبری سلام الله علیها، به شهادت رساندن حضرت محسن علیه السّلام قبل از تولّد، غصب فدک و ... . کسانی که سالیانی طولانی، برای غصب مقام حکومت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، انتظار کشیده بودند؛ حتّی منتظر نماندند ایشان به مرگ طبیعی از دنیا بروند و با فوریت دست به کار شدند.