ماجرای این ملاقات در سوره ی کهف، هجدهمین سوره ی قرآن کریم نقل شده است. صورت ظاهری ماجرا بنا به آنچه در روایات آمده به این قرار است: وقتی الواح به حضرت موسای کلیم علیه السلام نازل شد و آن تابوت هم در اختیار ایشان قرار گرفت که امانات (الواح) در آن قرار داشت، موسی علیه السلام به ذهنش خطور کرد که امروز در همه ی عالم کسی داناتر از من نیست؛ یا بعد از دریافت این الواح، ایشان در بین مردم حاضر شدند و آنها سؤال هایی از حضرت پرسیدند و بعد ظاهراً فردی در آنجا مطرح کرد که ای موسی! امروز در عالم کسی داناتر از شما نیست و حضرت موسی علیه السلام انکار و نفی نکرد و همین سکوت تأیید آمیزشان مسأله ای بود که حضرت موسی علیه السلام را به شدّت در معرض خطر قرار داد.    

یکی از درس هایی که در عرصه ی عرفان، از مکتب عاشورا می توان آموخت، درس موحّد زیستن است. یکی از مقامات بلند عارفان راستین، نگاه موحّدانه به جهان هستی است. آنان تنها فاعل حقیقی و تنها مؤثّر واقعی در عالم را خدای متعال می دانند و مخلوقات را مجاری و مظاهر فاعلیّت حضرت حق به شمار می آورند و لذا به احدی جز خدا چشم امید نمی دوزند و اتّکا و اعتماد نمی کنند و از احدی جز خدا ترس و پروا به دل راه نمی دهند.    

در کتاب مصباح الشّریعة از امام صادق علیه السّلام عبارات بسیار شریف و نورانی در باب قرائت قرآن و آداب آن نقل شده است. حضرت می فرمایند: " مَن قَرَاء القرآنَ وَ لَم یَخضَعُ للهِ وَ لَم یَرِقَّ قَلبُهُ وَ لا یَکتَسی حُزناً وَ وَجَلاً فِی سرِّهِ فَقَد استَهانَ بِعظیمِ شأنِ اللهِ تعالی وَ خَسِرَ خُسراناً مُبیناً" کسی که قرآن بخواند و خضوع به درگاه الهی پیدا نکند و رقّـت قلب نیابد و حزن فراق و هجران از حق و ترس از کاستی ها و گناهانش در او هویدا نشود؛ شأن خدای تبارک و تعالی را کوچک شمرده و به زیان آشکاری مبتلا شده است.

وظایف شیعیان در عصر غیبت به دو دسته عمومی و خاص، قابل تفکیک است. وظایف عمومی شیعیان در زمان غیبت، مانند وظیفه ی آنها در زمان حضور بقیه ی امامان معصوم علیهم السلام، است. در زمینه ی وظایفشان نسبت به شخص امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف، می توان به مواردی همچون کسب معرفت و آگاهی، محبت و عشق واقعی،دعا، صدقه دادن جهت سلامتی حضرت و... 

محبّت، اصل دین علوی است.

امام باقر علیه السّلام فرمودند: هَلِ الدّینُ اِلّا الحُبُّ؟ الدّینُ هُوَ الحُبُّ و الحُبُّ هُوَ الدِینُ: آیا دین چیزی جز محبّت است؟ دین همان محبّت و محبّت همان دین است. ایمان، ولایت و محبّت یک چیز است.  

۹۳/۱۰/۰۸

امام هادی علیه السّلام در حدیثی نورانی می فرمایند: " اِنَّ اللهَ جَعَلَ الدّنیا دارَ بلوی وَ الآخرةَ دارَ عُقبی وَ جَعَلَ بَلوَی الدّنیا لِثوابِ الآخرةِ سَبَباً وَ ثوابَ الآخرةِ مِن بَلوَی الدّنیا عَوِضاً " خدای متعال دنیا را دار ابتلاء و گرفتاری قرار داد تا تصویر ما درباره ی دنیا محلّی برای استراحت نباشد. تصحیح تعریف ما راجع به دنیا، انتظار و توقع ما را از حوادث دنیوی تغییر می دهد؛ اگر اتّفاق دشوار، تلخ و سختی پیش آید، خلاف توقع مان نخواهد بود و دچار یأس و افسردگی نمی شویم. در دنیا با هرچه سختی و دشواری مواجه شویم، بی هدف، تصادفی و اتّفاقی نبوده و از پیش تعیین شده است. نوع حادثه هایی که برای ما پیش می آید با حکمت و علم الهی، دقیق تشخیص داده شده که ما به چه چیز نیاز داریم؛ میزان و شدّت حوادث نیز دقیق تعیین شده است.      

گاهی این سؤال پیش می آید که در قیامت قضاوت با عقل است یا عشق؟ در حدیث مشهوری از پیامبر اکرم- صلی الله علیه و آله- نقل شده است: « یا علی انت قسیم الجنة و النار یوم القیامة ». ای علی تو در روز قیامت تقسیم کننده بهشت و جهنم هستی. از این حدیث معلوم می شود که قسیم جنت و نار، ولایت است و ولایت هم عشق است. سلطان هستی، عشق است و سلطان وجود، دل.. در مورد حضرت بقیة الله- عج الله تعالی فرجه الشریف- گفته می شود: قلب عالم امکان، نه عقل عالم امکان...

خوف و رجا آثار و برکات بسیاری برای سالک به ارمغان می آورد. این ثمرات را به دو گروه آثاری که هریک جداگانه در پی دارند و آثاری که وجود توأمان آنها در پی می آورد، می توان تقسیم کرد.

۹۳/۰۹/۰۲

از نگاه اسلام یکی از بزرگترین رسالت‌های انسان، تزکیه‌ی نفس است. گاهی پرداختن بیش از حد به فعالیت‌های اجتماعی، فرصتی برای تهذیب نفس و کسب کمالات معنوی برای انسان باقی نمی‌گذارد. در حالیکه طبق الگوی مورد تأیید اسلام، ابتدا انسان باید به معماری شخصیت خویش و تکمیل ابعاد انسانی وجود خود نایل شود و خود، انسانی نمونه گردد؛ سپس به اصلاح دیگران و یا جامعه بپردازد و از این رهگذر است که می‌تواند دیگران را به سمت نیکی‌ها رهنمون شود.  

اسم آن بزرگوار محمّد و لقب مشهور ایشان جواد و تقی است. پس از شهادت امام رضا علیه السّلام، در سال ۲۰۳ هجری قمری مقام امامت به فرزند ارجمندش، جواد الائمّه علیه السّلام انتقال یافت. مأمون برای اینکه امام جواد علیه السّلام را بیشتر تحت کنترل داشته باشد، دخترش ام ّالفضل را به عقد حضرت درآورد و شهادت آن بزرگوار به دستور معتصم عباسی، به دست امّ الفضل در آخر ماه ذی القعده ی سال ۲۲۰ هجری قمری واقع شد.