ماه محرم طی شد. ماه صفر هم دارد طی می شود. به خودمان برگردیم. کمی فکر کنیم. ببینیم توشه ای که از این دو ماه می گیریم چیست؛ قبل از ماه محرم چه کسی بودیم و در مکتب محرم و صفر چه تحوّلی در ما اتّفاق افتاد. وقایع را نقل کردن، مصائب را یادآوری کردن، اشک ماتم بر دیدگان جاری کردن، همه ی اینها بسیار ارزشمند است؛ امّا همه ی اینها مکتبی است که باید از ما انسان متعالی و حسینی بسازد...    

گرایش به سمت خوِدِ حقیقی را اصطلاحاً خود دوستی می گویند. خود دوستی گرایش به سمت خویشتن خویش است؛ علاقمندی به روح است؛ که خود این خود دوستی و علاقمندی به خویشتن خویش، زمینه ساز همه ی تعالی ها در انسان است و صفت بسیار برجسته و ارزشمندی است. نقطه ی مقابل خود دوستی، پدیده ی خودخواهی یا حبّ نفس است که بسیار مذموم است...

خداوند در سوره ی مائده، آیه ی ۵۷ می فرماید: ای کسانی که ایمان آوردید، اگر کسی از شما ارتداد پیش گیرد؛ یعنی از دینش برگردد، بدانید که خدا به زودی مردمی را برای گرایش به این دین می آورد که دوستشان دارد و آنان نیز او را دوست دارند. این بیانگر محبّت متقابل خدا به عبد و بنده به مولای خویش است. به طور معمول ایجاد محبّت در انسان، ناشی از فقدان چیزی است که ملایم طبع اوست؛ لذا باعث ایجاد کشش و عطش در انسان می شود. این کشش دارای مراتبی است که پایین ترین مرتبه ی آن میل نام دارد. مرتبه ی شدیدتر محبّت و اشدّ مراتب، عشق است.

۹۳/۰۹/۰۲

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.    

اینکه همه ی روزها عاشورا و همه ی زمین ها کربلاست، یک واقعیت است. این واقعیت در باطن ما و جهان درون ما هم مصداق دارد. ارض وجود مؤمن کربلاست و هر مقطع زمانی، هر برهه و مرحله ای از سیر مؤمن هم یک یوم است که آن هم عاشوراست و لذا در صحنه ی درون هم  درگیری امام حسین علیه السلام و یارانش، با یزید و یارانش عیناً مصداق دارد. در وجود انسان قوّه ی واهمه، مظهر قوای سیاسی در جهان بیرون است. پس سیاست، سیاست غیر الهی است. سیاست یعنی تزویر، خدعه و مکر. قوّه ی غضبیه در باطن ما، مظهر نیروهای امنیّتی و نظامی در جهان بیرون است. قوّه ی شهویه هم مظهر متنعّمان، سرمایه داران و زراندوزان است که کارشان غارت و زراندوزی است... 

عید بزرگ فطر، عید ملاقات و عید عاشقان است. روزه دارانی که یک ماه در مدرسه ی ماه رمضان درس بندگی آموختند، در روز عید گواهی فارغ التحصیلی دریافت می کنند. سالک تا به لقاء و وصال نرسیده، در این عالم روزه است. تا در فراق و هجران است، رغبتی به خورد و خوراک ندارد؛ امّا در لحظه ی ملاقات افطار می کند. لذا عید فطر، عید دیدار است و آنجاست که سالک روزه اش را می شکند. روز عید فطر روزی است که سلوک عبادی ماه رمضان به شهود ملاقات حقّ متعال منتهی می شود.  

عید قربان، عید قرب الهی است. وقتی نفست را در منای عشق سر بریدی، آن وقت به قرب الهی نائل می شوی. تقرّب، قربان کردن می خواهد. عید قربان این درس را به ما می دهد که اگر طالب قرب الهی هستی، آماده ی قربانی دادن و قربانی شدن باش...

آخرین روزهای ماه رمضان بر خلاف روزهای آغازین که شادی، بهجت، سرور و طراوتی به انسان می بخشید، هاله ای از حزن و اندوه بر دل انسان می نشاند. بوی هجران این ماه عزیز و سرشار از خیر و نور و برکت به مشام می رسد. روزهای آخر ماه مبارک، روزهای دغدغه، دلهره و اضطراب است. مؤمن نگران است که این ماه تمام شود و او توشه ای برنداشته باشد و به آنچه قرار بود از رهگذر ماه رمضان نائل شود، دست نیافته باشد.  

قرآن فرمود: اَلیسَ الصُّبحُ بِقریبٍ: آیا صبح نزدیک نیست؟ اگر خوب دقّت کنی ، می بینی از هر نزدیکی، نزدیک تر است؛ اصلاً همین الآن است؛ صبح ایمان، صبح بعثت پیامبراکرم صلی الله علیه و آله، صبح غدیر امیرالمؤمنین علیه السّلام، صبح ظهور حضرت ولیّ عصر عجّل الله تعالی فرجه، صبح قیامت همین الآن است.  

۹۳/۱۱/۰۴

یکی از ابعاد نگرش موحدّانه ی سالکان، توحید در ربوبیّت است. در قرآن بیشترین اسمی که خداوند با آن یاد شده، «ربّ» است. غایت تربیت انسان رسیدن او به تمامیّت هستی خود، یعنی همان روح خدایی و نیل به مقام عنداللّهی و قرب و لقاء و وصال الهی است. خداوند ربوبیّت خویش را در مورد انسان، در این جهت اعمال می کند. ربوبیت خداوند در مورد انسان به گونه های مختلفی اعمال می شود و جلوه های گوناگونی دارد...

۹۳/۱۰/۲۰