بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خاه بسط و گشایش، خاه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است. 

۹۴/۱۱/۰۳

یکی از آداب قرائت قرآن این است که انسان قبل از شروع به تلاوت قرآن، از شیطان به خدای متعال استعاذه کند. این هم امر خود قرآن است، در آیات ۹۸ تا ۱۰۰ سوره ی مبارکه ی نحل خدای متعال می فرماید: " هنگامی که قرآن قرائت می کنی، از شیطان رانده شده، به خدا پناه ببر؛ که هر آینه او سلطه و تسلّطی بر کسانی که ایمان آورده اند و  بر پروردگارشان توکّل می کنند، ندارد."   ۹۴/۰۳/۲۰

مجنون برای دیدن لیلی در مسیری که محلّ عبور او بود، چند روز به انتظار نشست تا اینکه در نیمه های یک شب از شدّت خستگی، همان طور که بر سر راه نشسته بود، خوابش برد. همان وقت لیلی از آنجا عبور کرد و وقتی دید مجنون به خواب رفته است، چند گردو جلوی او گذاشت و رفت. وقتی مجنون بیدار شد و گردوها را دید فهمید..

استعاذه یعنی پناه بردن و طلب پناه. استعاذه چهار رکن دارد. یکی از ارکان استعاذه، شخص مستعیذ است؛ یعنی کسی که پناه می برد. رکن دوم، " مستعاذّ منه" است؛ یعنی چیزی که از شرّ آن پناه می بریم. سوم " مستعاذّ به " است؛ یعنی کسی که به او پناه می آوریم و چهارم " مستعاذّ له" است؛ به معنای چیزی که به خاطر آن پناه می آوریم یا هدف ما از پناه بردن.     ۹۴/۰۸/۱۸

دشواری حجاب را زنان برای مصونیت در برابر طمع ورزی و هوس بازی مردان متحمل می‌شوند. حجاب بیانگر وقار و افتخار یک زن و ابراز بندگی او در برابر خالق هستی است و بی‌شک پوشش زن در برابر مردان نامحرم، سلامت اخلاقی جامعه را به دنبال خواهد داشت. اما در این میان حجاب مردان نیز نباید نادیده گرفته شود. حجاب مرد، حیای اوست ... 

یکی از آثار ذکر، رهیدن از لذایذ طبیعی و مادی است. لذایذ طبیعی برای کسانی که واقعاً لذایذ بلندتر و بزرگتر را نچشیده باشند، جذّاب است. اگر کسی لذایذ معنوی را تجربه کند، دیگر لذایذ طبیعی قدرت به دام انداختن او را نخواهند داشت؛ یعنی اگر کسی چشمش به جمال دل آرای پروردگارش روشن شود و جمال الهی را ببیند، دیگر صاحب جمالان این دنیا در برابر جمال الهی، رنگ می بازند...     ۹۴/۰۲/۰۹

منزل موت، آخرین منزل دنیا و اولین منزل آخرت است. موت همیشه همراه ماست. وقتی میخوابیم گویا می میریم و آن را تمرین می کنیم. وقتی نَفَس را بیرون می دهیم، در حقیقت می میریم و با نَفَس دیگر ادامه ی حیات می دهیم. موت خیلی نزدیک است. تا ذکر موت کنیم، مرده ایم. قُولُو لا اِلهَ (موت) اِلاّ الله (حیات) تُفلِحُوا.   

همه کاستی‌ها و ناقصی‌ها از ضعف ایمان است. همه‌ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می‌کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می‌شود. تلقین آن قدر شریف است که حتی به مرده هم موقع دفن، تلقین می‌خوانند و وقتی که تلقین خواندند، نکیر و منکر می‌گویند کار او درست شد؛ پس چرا آدم تا زنده است به خود تلقین نخواند؟   

حدیث عنوان بصری، حکایت طلب پیرمرد نود و چهارساله ایست که با شیدایی و عطشی وصف ناپذیر و پس از طی مراحلی، به محضر امام صادق علیه السلام راه می یابد و آن حضرت معارفی بلند و دستورالعمل هایی راهگشا برای نیل به وادی معرفت و توحید به او عنایت می فرمایند. این ماجرا تحت عنوان حدیث عنوان بصری در منابع حدیثی نقل شده است.

۹۳/۰۲/۲۶

انسان در قرائت و تلاوت قرآن، به هر آیه ای که می رسد، با هر محتوایی که آن آیه دارد، باید سعی کند که حق آن آیه ادا شود. معنای ادا شدن حق این است که اگر در آیه امری شده است، خود را برای اجرا آماده کند، اگر نهی یی شده است، بر ترک مصمّم شود، اگر وعده ای داده شده است، روح امید در او اوج گیرد، اگر وعیدی داده شده است،  از آن وعید و تهدید، همه ی وجودش را خوف و ترس فراگیرد و اگر پند و موعظه داده شده، با گوش پندپذیر بشنود و آن پند را با گوش جان استماع کند و به کار بندد.    ۹۴/۰۲/۰۱