حضرت عبدالعظیم حسنی-رضوان الله تعالی علیه- در چهارم ربیع الثانی سال ۱۷۳ هجری چشم به جهان گشود. ایشان فرزند عبدالله بن علی از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) است که نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می‌رسد. این سید جلیل القدر، از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه‌ی معصومین(ع) و از چهره‌های بسیار محبوب و مورد اعتماد اهل بیت(ع) به شمار می‌رفت. ایشان، از صحابی امام جواد و امام هادی علیه السلام بودند و بنا به برخی روایات محضر پر فیض امام رضا علیه السلام را نیز درک کردند. در دوران حکومت مخوف عباسی او مدتی طولانی متواری بود و به صورت ناشناخته در جامه‌ی پیک‌ها سفر می‌کرد تا سرانجام به ری رسید و در آنجا رحل اقامت افکند ..    

روز اربعین روز بازگشت قافله ی اسراست؛ « مِنَ الحسین اِلیَ الحسین، مِنَ الکربلا الی الکربلا». اگر در کلّ آفرینش مسیر «انّا للهِ وَ انّا الیهِ راجعونَ» را داریم، تجلّی تامّ ربوبیت حضرت حق، در وجود اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام است. لذا ماجرای عاشورا تا اربعین نمادی از حرکت قوس نزول و صعود در سیر من الله الی الله است. بنابراین شیعه و دوست اهل بیت در این چهل روز از عاشورا تا اربعین، یک چهلّه و سیر کامل را طی می کند مِن الحسین الیَ الحسین...     ۹۴/۰۹/۰۹

ابوذر غفاری از سلمان فارسی، که خداوند از هر دوی آنها خشنود باد، پرسید: ای اباعبدالله! معرفت امیرالمؤمنین-علیه السلام- به نورانیت چیست؟[سلمان] گفت: ای جندب!(نام دیگر ابوذر) بیا برویم تا این را از خود آن حضرت بپرسیم. سپس به محل آن حضرت رفتیم و او را نیافتیم. ابوذر گفت: پس به انتظار ایشان ماندیم تا آن حضرت آمدند. حضرت فرمودند: چه امری شما را به اینجا کشانده است؟ ابوذر و سلمان گفتند: ای امیر مؤمنان به نزد شما آمده‌ایم تا در مورد معرفتتان به نورانیت سؤال کنیم.حضرت فرمودند آفرین بر شما دو دوست وفادار به دین خویش که کوتاهی کننده نیستید. به جانم سوگند که آن معرفت بر هر مرد و زن مؤمن واجب است...

امیرالمؤمنین علی علیه السّلام و حضرت زهرا سلام الله علیها، در بیان فلسفه و حکمت تشریع احکام الهی، فلسفه ی مقرر شده  روزه را تثبیت اخلاص بیان نموده اند: " خدای متعال  روزه را قرار داد تا اخلاص را در وجود انسان تثبیت کند" . روزه عملی است که بر خلاف اعمال دیگر، هیچ مظهر رفتاری ندارد. عملی مانند نماز یا طواف خانه ی خدا آشکار و قابل تشخیص است؛ امّا روزه را از ظاهر کسی نمی توان تشخیص داد. لذا اخلاص در آن بسیار قوی تر است. روزه قائم به نیّت است؛ همین که کسی نیّت کند روزه اش را بخورد و یا برای غیر خدا باشد، روزه اش باطل شده است. روح اخلاص در روزه بسیار مهم است و این عبادت وصل به اخلاص است.    

روایت شده است که روزی امام صادق علیه السّلام به یکی از شاگردانشان فرمودند: این همه سال پای صحبت من نشستی چه یاد گرفتی؟ عرضه داشت: ای مولای من! هشت نکته را از شما یاد گرفتم. امام صادق علیه السّلام فرمودند: آنها را برای من توضیح بده. گفت: اوّلین چیزی که از شما یاد گرفتم این بود: دیدم که هر محبوبی از حبیبش لحظه ی مرگ جدا می شود، پس همّت خود را به سوی چیزی قرار دادم که هیچ گاه من را ترک نخواهد کرد و در تنهایی مونس من خواهد بود و آن عمل خیر است.

در این عالم هر چیر ظاهر و مُلکی دارد و باطن و ملکوتی. چنانچه قرآن کریم، برای تمام موجودات هم مُلک قائل است هم ملکوت. تمام اعمال انسان، از جمله معاصی او نیز دارای دو جنبه‌ی ظاهری و باطنی است. ظاهر معاصی همان لذت‌های نفسانی است که با حواس ظاهری احساس می‌شوند؛ و ملکوت گناه که با ادراکات باطنی قابل درک است؛ همان کثافات، سموم و دیگر عذاب‌های اخروی است. لذا اگر شخصی با تهذیب نفس، عدم تعلق به مادیات و نائل شدن به موت قبل از فوت، ادراکات باطنیش فعال شود؛ به زشتی معاصی یقین داشته و زیان آن را با چشم باطن مشاهده می‌کند و با چنین بینشی از روی اراده و اختیار مرتکب گناه نمی‌شود.  

  لینک های مرتبط :

  مقدمه ای بر صفات انبیاء (عصمت ۱) 

  عصمت انبیاء (۲) 

مراسم حج ماکت کوچکی از سیر معنوی سالک الی الله است. واژه ی حج به معنای قصد و حاج که در زبان فارسی به آن حاجی می گوییم به معنای قاصد است؛ یعنی کسی که قصد و مقصدی دارد و در پی آن راه می پیماید. بنابراین هرکس قصد دیدار خدای متعال را کرده است در واقع حاجی است؛ ولو اینکه هنوز به مکّه هم مشرّف نشده باشد؛ او در حقیقت حاجی یا قاصد الی الله است.

زهد در لغت به معنای عدم رغبت و در اصطلاح اهل عرفان، به معنای بی رغبت بودن به دنیاست. زهد، نداشتن و استفاده نکردن از دنیا نیست، دلبستگی و رغبت نداشتن به آن است. زهد، دست کشیدن از دنیا نیست. پر نکشیدن دل به سوی دنیاست. ای بسا فقیر راغب به دنیا و چه بسا غنیّ زاهد از دنیا. شاخص زهد و بی رغبتی به دنیا این است که بود و نبود آن، در روح شخص اثر نگذارد و آن را متلاطم نکند.   ۹۴/۰۹/۱۵

وقتی کسی از زندگی دنیوی اش دلخور است، از دست خدا دلخور است؛ چون وضعیت زندگی مان را احدی غیر خدا به وجود نیاورده است. در نتیجه وقتی از وضعیت زندگی دلخور بوده ایم، یعنی از کارهایی که خدا کرده است دلخور بوده ایم؛ یعنی از دست خدا دلخوریم. فرمود: " مَن اَصبَحَ عَلیَ الدّنیا حَزیناً فَقد اَصبَحَ عَلیَ اللهِ ساخطاً " کسی که از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، هرآینه بر خدا غضبناک است.   ۹۴/۰۴/۱۰

علی علیه السّلام معیار شناخت اسلام است و اگر امروز ما به عنوان یک مسلمان می خواهیم زندگی کنیم باید تبلور اسلام را در شخصیت علی علیه السّلام و تفسیر اسلام را در کلام علی علیه السّلام ببینیم و آن گونه مسلمان باشیم.